Oxucunu öz səmimiyyətinə ciddi-cəhdlə inandırmağa
(əslində, aldatmağa!) çalışdınsa, deməli, surroqatsan.
Çalışdınsa, deməli, səhvsən. Eyni işi teatrda …

Ədəbiyyatı müftəxorlar yuvasına çevirməkdə kim maraqlı idi?

Əsasən maarifçilik paradiqmasında inki­şaf edən Azərbaycan dramaturgiyasının
ümumi axı­nın­da Kamal Abdullanın pyesi öz «baş­qa­lı­ğı­nı» əhə­miy­yətli bir tərzdə bəyan edir:
qəhrə­ma­nın yox­luq, fa­nilik astanasında öz məhrəm yad­daşının za­man və məkanında
meditasiyası pro­sesi özü öz­lüyündə ta­mamlanır, özü özünə kifa­yət edir və heç bir nə­sihətanə
nəticənin mövcud­luğu imkanını nə­zərdə tut­mur.
Zaman etibarı ilə pyesin fabulası məşhur kinik Menippin satira­la­rına gedib çıxır
və müasir yazıçının qələmi al­tında Şekspirin, Dos­toyev­skinin, J.Məm­mədquluzadənin,
Borxesin «lə­nət­lənmiş sual­ları»nı sublimasiya edir.

Rejissor olaraq sevgili dostum Kamal bəyin üç əsərini səhnələmişəm
(“Unutmağa kimsə yox” – Gənc Tamaşaçılar Teatrosunda; “Bir-iki bizimki…” – “YUĞ”da;
“Casus” – Milli Akademik Teatrosunda…), tələbə və şagirdlərim də tez-tez onun dramaturgiyasına üz tutur,
respublikanın bir neçə teatrolarından da xoş xəbərlər gəlir…

Martın 10-da Azərbaycan Milli Peşəkar Teatrının yaranmasından 142 il ötür.

Müəllifi olduğu “Yarımçıq əlyazma” romanının İtaliyada keçirilən təqdimat mərasimlərinə qatılan Kamal Abdulla  dünya şöhrətli yazıçı Umberto Ekonun dəvəti ilə onunla evində görüşüb.